Anlam veremiyorum olan bitene hala. Hayırlı mıydı, şimdi mi değil; yoksa baştan beri mi hayırlı değildi de Rabbim beni korudu? Benim sorumluluğum ne kadardı o zaman? O dua, o rüya. Baştan sona bir muamma. Bir gün çözebilecek miyim?
Ne yapmam gerektiğini biliyorum ama sanki. Hayırlı olup olmadığını çözemediğimden ve hala umut olduğunu düşündüğümden, dua etmeye devam. Öyle ya da böyle. Şu noktada vazgeçtiğim için güzel bir şeyi kaçırmak çok acı olur. Yüzüp yüzüp kuyruğuna geldim belki, kim bilir. Dua edeceğim. Ama mutlu olarak, depresif ve hüzünlü değil. Kendimi strese sokmadan. Zor olan kısım da bu zaten.
Gladyatör iyi geldi. Çok eski bir zamana gitmek. Hayat bizim yüzyılımızdan ve problemlerimizden ibaret değil. Maximus'un yaşadıkları çok zor. Bir komutanken köle olması, ailesinin korkunç bir şekilde katledilmesi... Ama kahramanca öldü. İnsan diyor ki, ölüm iyi ki var. Ve anlamlı bir şekilde ölmek ne güzel. Yaşamak da güzel. Sıkıntımı hafifletti, stres attırdı. Önemsiz gelmeye başladı bazı şeyler. Bunlar gerçekte olmayan şeyler değil çünkü. Nitekim gözümüzün önünde bir soykırım yaşanıyor şu anda.
İşte tam da bu ruh halimde olmam lazım artık, bir yandan duamda sebat ederken. Ümit kesmeden, ama stres de yapmadan. Hem beklentide olup hem sonuç ne olursa hayal kırıklığına uğramayarak. Hayat bizden ibaret değil. Ve sonunda ölüm var.
.jpg)
