Dua

 Dün umudumun azaldığı bir zamanda dua etmiştim Allah'a, kalbimi ferahlatması için. Derslerime odaklanamıyorum bunu düşünmekten diye. Duam kabul oldu. Bugün çok daha iyiyim. Önce ferahladım, şimdi ise yine umut doluyum. Allah takdir ettiyse olacaktır. Etmediyse zaten hayırlı değildir. Ben başta yanlış yaptım, evet. Ama yanlışımı fark ettim, döndüm, bağışlanmayı diledim. Allah çok bağışlayan, çok merhamet edendir. O yüzden, umutsuzluk yok. Dua etmek var. Razı olmak var. Ne hayırlıysa Allah onu verecektir. Deniz rüyamın üzerinden kırk gün geçmiş bugün. Sanki bir şeyler yerine oturdu. Ve bugün tekrar gelecekten yana heyecanlı ve umutluyum.

Ve rüyalar... Rüyaları hafife almamak lazım. Dünden beri geçen yılki rüyamı hatırlıyor ve rüyalarla ilgili araştırıyorum. Bana umut veren şeylerden biri de bu oldu. Allah beni buna yönlenirdi, bir sebebi olmalı. Belki rahatlamam için, stres yapmamam için, fazla düşünmemem için. Nasipse olacak. Allah'a güven. Kapısından ayrılma. Sabır ve sebat et. Günlük işlerini de ihmal etme, zamanını iyi değerlendir.

İpin Ucu

İpin ucunu buldum sanki. Bir şekilde yapabileceğim en iyi şeylerden birinin ders çalışmak olduğunu hissediyordum. Belki bu problemim dışında hayatımı düzeltmek için yapmam gereken en bariz şey olduğundan. Belki bu benim bir nevi işim olduğundan. Ama bir sebebi daha olabilir.

Anne baba rızasının önemi ile ilgili o kadar çok şeyle karşılaştım ki bu süreçte... Allah bunları karşıma sebepsiz yere çıkarıyor olamaz. Her şey birbiriyle bağlantılı olabilir. Belki anne babamı üzdüğüm için bu iş daha iyi gidebilecekken gitmedi. Veya ertelendi. Bu işten bağımsız bile olsa zaten, onları memnun etmemin ne kadar önemli olduğunu anladım, şükürler olsun. Ve onları razı etmek için ne yapmam gerektiği ortada. Mesleğime dönmek. Yani sınavıma çalışmak. İşte ipin ucu.