Yalan

İnsan ilişkileri, arkadaşlıkların çoğu. Çoğu kendisine fayda sağladığı için arkadaş oluyor ve sürdürüyor. Senin iyiliğini düşünen az. Anne, baba. Gerisi yalan. 

Artık neden sosyal medyayı pek sevmesem de orada var olmak istediğimi anlayabiliyorum galiba. Çünkü sosyalleşmek istiyorum ben de her insan gibi. Biraz bilinmek. Kendimi ifade etmek. Ama pek bir sosyal çevrem yok. Az arkadaşım var, onlar da tek tek. (B-Ş hariç ama onlarla da az görüşüyoruz.) İnsan bir bütüne ait olmak istiyor. Bu insanca bir şey. Bunu en kolay sağlayabileceğin yer de sosyal medya maalesef bu devirde - ve benim özelimde de. Ailem iyi ki var, elhamdülillah. 

Ablam da hariç, çoğu zaman bana çok şey yaptı gerçi. Küçükken gezdirdi. Ama bugün buna daha çok ihtiyacım varken neden adaya giderlerken beni almadığını gerçekten bilmiyorum. O kadar da söyledim dün, beni de götür diye. Bugün beni çağırmayıp bana kargo teslim aldırttı. İnsan biraz utanmaz mı? 

Öte yandan belki de böylece görüyorum işte. Belki de hayırlısı budur. Kimsenin bi b*k olmadığını aslında. Ve daha az ciddiye almam gerektiğini. Geçmişte o kişilere yaptıklarıma (sanki çok bi şey yapmışım gibi) utanmamam gerektiğini. Allah anne-baba'ya çok önem veriyor. Onlar bir yana.

Belki de insanlardan medet ummamam gerektiğini, zamanımı boşa harcamamam gerektiğini Allah böyle öğretiyor. Hayat çok kısa. Yapılacaklar çok. Boş beleş vakit öldürme. Bir işi bitirince diğerine koyul. Kim bilir, belki de böylesi daha hayırlıdır benim için.

Benim de Şu Cihandan Gidişim

 

anlamlı olsun. En çok özendiğim şey sanırım. Allah'ım nasip et.

Dönemeç

 "Yolun ilerisini göremiyorsanız dönemece gelmişsiniz demektir."

156 Gün

Böyle şafak saymayı sevmiyorum. Sürekli gelecekten bir günü bekleyerek yaşamayı istemiyorum ben de. Ama üzerimdeki hayal kırıklığından da kurtulamıyorum ki anı yaşayayım. Birçok insana göre anı daha iyi yaşadığımı düşünüyorum yine de.

İşimi yapmak istiyorum. Çok zaman kaybettim. Kendimden utanıyorum. Geçen yıl da bu durumdaydım. Şimdiye halletmiş olabilirdim, olmalıydım. 

156 gün sonra halletmiş olmayı umuyorum, diliyorum Allah'tan. 17 Ağustos'ta uzun zamandır özlemini çektiğim yaz tatiline çıkmayı. Pişmanlık veya utanç duymadan. Artık yoluma girdiğimi bilmenin huzuruyla.

Oyun İçinde Oyun

Her tercih bir vazgeçiştir. Dört yıl boyunca sadece oyun oynadığımı sanarken bir yandan kendi hayatımla oynamışım. Hayatımı kurmam gereken yaşlarımda, ben kuklalarımın hayatını kendi hayatıma tercih etmiştim. Açık açık bunu düşündüğüm zamanları hatırlıyorum.

O evrende bir şeyler istediğim gibi gitmedi, üzüldüm, hayal kırıklığına uğradım. Bunlar benim için birer mesaj olmalıydı. Derinlerde bir yerde yanlış yaptığımın da farkındaydım. Sanal bir dünya beni bu denli üzebiliyor olmamalıydı. Nitekim; bolca emek ve gözyaşı sonrasında oyunu çok daha kısıtlı oynadığım bir evreye geçiş yaptım. Nihayet oyuna başlarkenki kafamdaki hedefe ulaşabilmiştim. Artık başarıdan başarıya koşabilecek, ana oyun dışı konularla da canımı sıkmayacaktım. Şu aşamaya ulaştıktan sonra bırakmanın da lüzumu yoktu zaten. 

Derken, oyun arkadaşımın inzivaya çekilmek istediğini öğrendim. Doğrusu ben de sürekli olarak bu tempoyu sürdüremezdim, bir gün noktayı koymak aklımdaydı. Şu haliyle bile bu evren gereğinden fazla zaman ve emek sömürüyordu. Ve son birkaç aydır ne kadar yanlış yaptığımı daha da iyi anlamıştım. Çok dua ettim bu birkaç ayda, hayatımı yoluna koyabilmek için.

Şu anda görüyorum ki, bir şeyler oluyor. Gece sonraki TUS için plan yapmaya başlamıştım, 9 Eylül başlangıçlı bir plan. Gündüzünde ise arkadaşım eylülden önce gruptan ayrılmak istediğini söyledi. Benim vip üyelik sona eriş tarihim 8 Eylül. Dört gündür şarkı satın almak için görüştüğüm insanlarla bir yol katedemedik, ya cevap alamıyorum ya da görüşmemiz kaplumbağa hızında ilerliyor. Her şeyin bir sebebi varmış. En sonuncusu da turnemin son gününün 8 Eylül olduğunu fark edişim oldu. Yeni turne planlamak için de 18 Ağustos sonrasını bekliyordum, dolayısıyla hiçbir planım da yok halihazırda.

Bırakmak için mükemmel zaman. Bu Allah'ın planı değil de nedir? Rabb'im dualarımı kabul etti, beni yönlendiriyor. Gözlerimi açtı. Benim yapmak isteyip de sürekli ertelediğim şey için mükemmel bir zamanlama çıkardı karşıma ve bunu anlayabilmemi sağladı. Daha önce ne işaretler, fırsatlar çıkmıştı ama ben göremedim o zamanki halimle, inat ettim o evrende varolmaya devam etmeye. Şimdi ikinci bir kapı açtı Rabb'im. Dersimi umarım ki aldım. Bu sefer kendi hayatımı seçiyorum, kuklalarımınkini değil.

Ve bu sefer kendi hayatım için heyecanlıyım.

Dua

 Dün umudumun azaldığı bir zamanda dua etmiştim Allah'a, kalbimi ferahlatması için. Derslerime odaklanamıyorum bunu düşünmekten diye. Duam kabul oldu. Bugün çok daha iyiyim. Önce ferahladım, şimdi ise yine umut doluyum. Allah takdir ettiyse olacaktır. Etmediyse zaten hayırlı değildir. Ben başta yanlış yaptım, evet. Ama yanlışımı fark ettim, döndüm, bağışlanmayı diledim. Allah çok bağışlayan, çok merhamet edendir. O yüzden, umutsuzluk yok. Dua etmek var. Razı olmak var. Ne hayırlıysa Allah onu verecektir. Deniz rüyamın üzerinden kırk gün geçmiş bugün. Sanki bir şeyler yerine oturdu. Ve bugün tekrar gelecekten yana heyecanlı ve umutluyum.

Ve rüyalar... Rüyaları hafife almamak lazım. Dünden beri geçen yılki rüyamı hatırlıyor ve rüyalarla ilgili araştırıyorum. Bana umut veren şeylerden biri de bu oldu. Allah beni buna yönlenirdi, bir sebebi olmalı. Belki rahatlamam için, stres yapmamam için, fazla düşünmemem için. Nasipse olacak. Allah'a güven. Kapısından ayrılma. Sabır ve sebat et. Günlük işlerini de ihmal etme, zamanını iyi değerlendir.

İpin Ucu

İpin ucunu buldum sanki. Bir şekilde yapabileceğim en iyi şeylerden birinin ders çalışmak olduğunu hissediyordum. Belki bu problemim dışında hayatımı düzeltmek için yapmam gereken en bariz şey olduğundan. Belki bu benim bir nevi işim olduğundan. Ama bir sebebi daha olabilir.

Anne baba rızasının önemi ile ilgili o kadar çok şeyle karşılaştım ki bu süreçte... Allah bunları karşıma sebepsiz yere çıkarıyor olamaz. Her şey birbiriyle bağlantılı olabilir. Belki anne babamı üzdüğüm için bu iş daha iyi gidebilecekken gitmedi. Veya ertelendi. Bu işten bağımsız bile olsa zaten, onları memnun etmemin ne kadar önemli olduğunu anladım, şükürler olsun. Ve onları razı etmek için ne yapmam gerektiği ortada. Mesleğime dönmek. Yani sınavıma çalışmak. İşte ipin ucu.